Zie je me?
Het is wel iets, die corona quarantaine. Ik heb gelukkig vrijwel geen inkomstenverlies. Mijn ene opdrachtgever zet volop in op telewerken, de andere zit in de autosector en heeft het wat moeilijker. Natuurlijk is het niet leuk om afgesneden te zitten van geliefden, familie en collega’s.
Het is nog minder fijn, als je moet denken aan zorgverleners, aan onze ouders, aan kinderen die het moeilijk hebben, en aan mensen die klein behuisd zitten om het allemaal in elkaar te passen.
Het aanpassingsvermogen, de veerkracht, de wilskracht en de creativiteit die we met zijn allen tonen om dit zo snel mogelijk achter ons te laten is toch bewonderenswaardig.
Telewerken gaat vlotter dan ooit. In één weekend schakelde mijn opdrachtgever over op thuiswerk. Iedereen een laptop en headset, Teams was al wat ingeburgerd, en er heerste reeds een vergadercultuur. Iedereen thuis, sommigen met een kind op de schoot, en we waren vertrokken.
Ik moest mijn werk herdefiniëren en andere prioriteiten leggen. Geen woon-werk verplaatsingen meer waardoor de extra vrije tijd benut wordt om meer te wandelen. En ik heb iets meer tijd over voor KOFonds, waar de grootste uitdaging zit in het vinden en het onderhouden van de virtuele contacten.
Ik weet niet hoe het met u zit, maar ik ben eigenlijk introvert, ik ben geen beller. Nooit echt geweest. Het hoogstnoodzakelijke, en alleen omdat er bij Messenger discussie zou kunnen ontstaan wegens foute interpretatie en ik geen zin heb in ellenlange sms-conversaties. Ik ben dus ook geen berichtjesman.
Maar nu is bellen opeens helemaal out! Nu moet er aan videoconferencing gedaan worden.
Iedere andere partij heeft zo zijn eigen voorkeur. De ene doet het graag met Skype, de andere gaat voor Google Hangouts en dan zijn er nog de Zoomers en de adepten van Teams. Ik vergeet er vast nog een paar. Overal accounts, overal inloggen en dan begint het.
Overleg met het ganse team van mijn opdrachtgever. Via Teams. Iedereen is het al zo gewoon dat het enorm vlot gaat. Dit ga ik dan ook maar eens toepassen met KOFonds. Via Zoom houd ik videoconferenties met ondernemers die ik niet ken, maar waarmee ik toch via cold calling een meeting heb versierd.
Cold calling… Dat doe ik nu voor KOFonds. Ondernemers opbellen waarvan je weet dat ze zich engageren. Ze zijn bestuurslid van verenigingen, ze zijn lid van de raad voor lokale economie of van de middenstandsraad, nemen deel aan events,… Die wil ik overtuigen, dit zijn mensen die KOFonds een warm hart kunnen toedragen.
‘Ok, ik zie dat iedereen er is… Hoort iedereen mij?’
Oorverdovende stilte aan de andere kant. De ene ziet je, de andere niet, nog een derde zit ertussen omdat hij zelf wil gehoord of gezien worden. De vierde heeft last van feedback tussen mic en speaker, wat voor stemmige tussengeluiden zorgt. Ik ben als host van de meeting vergeten dat ik mijn settings moest aanpassen. Mute all…
Halve hoofden, geblokte hoofden, wazige hoofden. Tegenlicht en schetterlicht. Gekapt geluid en beeld, horten en stoten, en ontzettend veel herhalingen, los van het door elkaar praten… Maar we blijven bezig en langzamerhand lukt het wel.
Soms blijft het angstaanjagend stil. Iedereen heeft netjes hun microfoon ‘gemute’ en hun beeld uitgezet. Soms heb je het gevoel dat je tegen een muur praat. Tips voor webinars: achtergrondgeluiden toevoegen om de sfeer wat optimaler te maken. Gaan ze ook doen bij de voetbalmatchen met lege stadions.
En als we dan eindelijk klaar zijn met de dag, dan willen we nog iets gezellig doen met vrienden.
‘Via Skype ?’ ‘Neen, liever Zoom, dan kunnen opa en oma ook mee doen.’ ‘Of doen we van Houseparty? Da’s ook plezant, dan komt er misschien nog volk bij’. ‘Ah nu zijn we misschien toch met te veel, willen we naar Google Hangout gaan?
Het obligate glas witte wijn wordt in de lucht gestoken, iedereen is blij, dat men nog in goede gezondheid is. En we beseffen met zijn allen dat er niets, werkelijk niets, boven echt contact gaat. Videoconferencing 2020, het blijft behelpen.
We gaan warme tijden vol zorgzaamheid tegemoet. Ik weet het zeker.
Francis Demuynck